عزیزیم هارای چی من

عزيزيــم هارای چی من       

جارچی من هاراچی  من

يار بوگون سئيره چئخيب

هارای گول هارای چيمن

درباياتي ها گفتني هاي زيادي  وجود دارد بزرگان و نسل هاي گذشته براساس حوادث و رويدادهاي گوناگون باياتي  هارا به رشته تحرير در آورده اند و دنيائي از گفتني هاي نغز براي آيندگان به   يادگار گذاشته اند اين ابيات سرشار از عشق و عاطفه و مهر و محبت و دوستي است   ، در هركجاحرف از مهرباني هاست در همانجا پاي باياتي ها به ميان كشيده مي شود  ، درابيات فوق بحث از عزيز بودنها و گرامي بودنها و دوست داشته شدن هاست ،  سخن نغز و شيرين ياردلربا پابه عرصه وجود نهاده است دراين كلمات سحر آميز و معني دار نشانه هاي بيشماري ديده مي شود ، سيرو سياحت يار درچمن و گلزار الگوي خاصي براي ديده هاي حقيقت طلب است ، اگر به چمن و گلزار گام نهيم ازعطر دلاويز آن مست خواهيم گشت ، درمستي لذت ويژه اي هست كه درعالم بيداري نيست ،  درچنين لحظه اي بايد فرياد خودرا به عرش اعلي ببريم و ثانيه هارا ازدست ندهيم  و درلابلاي گل و چمن همنشين و همدم يار گرديم و از لطافت و زيبائي آن به اوج  لذت برسيم و دردايره لذت و تجليات آن ، شميم دلنواز حيات را تجربه كنيم ،  جريان طنين افكن زندگي دررگ ابيات مربوطه شعله وراست كه نسيم اميد و شكوفايي  را در دلهاي مشتاقان مي دمد و رمز واقعي عشق و عاشقي درذات آن نهفته است و    عاشق را به سوي دلداده سيركرده درچمن ، سوق مي دهد و زمينه هاي تداوم واقعي   حيات را درعالم هستي فراهم مي سازد و در هاي و هوي پيروان  حقيقي عشق به  جز شيريني و لذت چيزي وجود ندارد و درسرتاسر وجود آن مشعل فروزان مهر درحال روئيدن است كه درخت تنومند عشق را دروجود عاشق پرورش مي دهد.